Dönüp Bakmiyorum

yaralarim kabuk baglamadi

bu mücrim cemiyette

zaman bir alev gibi vuruyor yüzüme

tebessümle daglara baktigimda

bir de zindandaki dosta

yüregimde amansiz gel-git

inceden yagan yagmurlar gelir aklima

birakma ellerimi

gece utanciyla örterken kenti

iste aci bir yangin sardi kalbimi

habire kirbaçliyorum içimin umut atini

aldirmadim

saçlari islak aynalar toplayan gençlerin

intiharlarina

insanlar özür belgeleri tasisa da

sözlerine kuskuyla bakiyorum

çünkü her mazeret yenilgidir

birakin ölüm açiklasin kendini kendince

gelmesin pesimden insanlar

tüm hayaller aynalarda siritsin

kirilgan gecelerde

geriye bakmiyorum

ilerliyorum tenha bir incelikte

kirilgan günler artiyor

derin devlet derinlesiyor gitgide

put heykellerinin gölgesinde

gelmesin pesimden insanlar

dönüp bakmiyorum

sevmekten O’nun için ölmeyi anliyorum...

Bünyamin Dogruer